Jamann..!
Door: Janneke
Blijf op de hoogte en volg janneke
30 September 2009 | Indonesië, Bali
M'n stoffige houten hut in Negril beviel me prima. Twee minuten lopen en ik stond al met m'n tenen tussen de visjes. Alle bars, clubs, hotels en restaurants om de hoek en een sfeervol klein dorpje een kilometer verderop. Wat me het meest beviel was de muziek! Voor reggae fanaten is Jamaica natuurlijk ultiem! De hele dag door, werkelijk overal, in de supermarkt, in de taxi en elke avond wel ergens live muziek.. Top!
Ik had ontzettend gemengde gevoelens in Jamaica. We wisten niet dat september de rotste maand van het jaar is daar. Veel regen, weinig toeristen en dus weinig werk voor de Jamaicanen. Met als gevolg dat wij drietjes voortdurend omsingeld, achtervolgd en lastiggevallen werden door Jan en alleman. Om de haverklap wordt er "LADYYY!!!" en "TAXIIII?" geschreeuwd. Ik was de loze praatjes zo beu die steevast eindigen met: "Ga mee naar mijn winkel", waar je wordt bevolen om knaken neer te leggen voor rommel tegen het honderdvoudige van de lokale prijs. Het aanbieden van hulp, informatie of de weg wijzen, wat leidt tot gebedel om geld. Ik voelde me af en toe een wandelend dollarbiljet! Vooral Becky en Tanja hadden in Cuba al veel meer van dit soort klets te verduren gehad dus die flipte al bij het minste of geringste..
En dan heb ik nog niets gezegd over de gigolo's.. Of zoals ze het zelf heel toepasselijk noemen: 'Rent-a-dread'.. Of, ook leuk gevonden: 'Rastitutes' in plaats van prostitutes.. Blijkbaar komt menig eenzame vrouw hier voor haar vertier een leuke gozer met dreadlocks huren.
Waarschijnlijk gaat het er in het hoogseizoen allemaal wat diskreter aan toe maar nu wij zo ongeveer de enige witte meisjes in heel Negril waren, kregen we werkelijk de meest ranzige taal om onze oren geslagen!
Dan heb je ook nog een hoop eikels die je beginnen uit te schelden voor respectloze rascist als je ze negeert op straat en weigert ze een hand te geven. En hard genoeg zodat iedereen je vies aangaapt en jij daar met je knalrooie giecheltje staat te koekeloeren.. Dat maakte me zo pissig! Want wat moet je doen? Ik wil niet de godganse dag met iedere lapswans handjes schudden en praatjes maken.. Ik heb wel wat beters te doen zeg!
Maar dan weer een pluspunt; de omgeving! Och het is er zo mooi.. Het is een grote postcard! Het strand lijkt wel van fijne suiker, heb er uren naar zitten staren met achter me de mooie groene bergen.. Alles is zo kleurrijk..
En veel mensen zijn wel gewoon oprecht vriendelijk en geinteresseerd. Een groot deel van de bevolking is Rastafari (een levensbeschouwing). Die glimlachen de hele dag en lopen er helemaal "irie" (zen) met zichzelf bij terwijl ze jointjes roken en "Jamann, no worries" verkondigen.. Fantastisch.
Wat ik ook absoluut níet vervelend vond was dat heel Jamaica onder de indruk was van mijn figuur! Huh?? Ze hadden maar weinig oog voor de smalle figuurtjes van Tanja en Becky en voor de verandering werd ik eens flink geadoreerd.. Er werd me steeds gevraagd of ik geen Afrikaans bloed heb en zelfs een aantal keer, vooral door vrouwen, wat mijn 'geheim' is voor zo'n figuur!! Wat een grap! Nou, lekker eten en vooral niet te hard sporten dacht ik?
Ik vond het erg interessant en een hele verademing zo na Azie en de VS waar maatje nul nog te dik is.. Dus ik heb de douch van vleierij en complimentjes over me heen laten stromen en had na drie weken een ego waar ik nog jaren op kan teren denk ik.. ;)
Een minpunt is dan weer de slechte economie. Het is er allemaal zo duur, ook voor Jamaicanen.. We moesten wel in het goedkoopste, zieligste hutje van heel Jamaica verblijven want iets anders viel niet binnen ons budget. In de supermarkt zakte m'n broek af en bij de kassa werd er nog eens achttien procent tax bovenop gerekend! Sjonge.. De prijzen voor leuke toeristische uitjes werd ik al helemaal niet goed van.. Dus eindstand, we aten bijna niets, deden alles te voet en hebben amper wat van het land gezien..
Na een dag of drie ontdekte we Ricks Café. We doopten het meteen tot ons stamcafé en waren er niet meer weg te slaan. Ricks Café staat in de lijst 'beste bars ter wereld' en niet voor niets.. Het is boven op een rots gebouwd waar je vanaf kunt springen in de oceaan. vijf meter, tien meter, dertien meter.. De professionele duikers gaan zelfs van 18 en 25 meter hoogte! Dat is natuurlijk de hele dag vertier, beetje kijken naar hoe mensen doodsbang zijn, dan toch springen en de longen uit hun lijf gillen of juist kei stoer doen en dan plat op hun rug kletsen.. Maar vooral omdat de professionele springers stuk voor stuk woest aantrekkelijke jongens zijn.. :) Prachtige afgetrainde lijven en allemaal toffe salto's en flips en andere trucs.. En er speelde elke avond een knetter goeie live band dus daar brachten wij het meerendeel van de dagen door. Bietje hangen, zwemmen, springen, beetje mooie jongens gluren.. Nix mis mee ;)
De jongens werden uiteraard gauw genoeg onze nieuwe vrienden dus dankzij hen ontdekte we de betere restaurants en clubs.. Met eentje kon ik het super goed vinden en die nam me mee de bergen in. Naar een klein dorpje, ver weg van het toerisme, door ongerepte natuur.. Zo mooi! En de mensen zo lief! Heerlijk Jamaicaans gekookt met groenten uit de moestuin van Joseph, een tandloos mannetje van 78 met een lijf als dat van een atletische twintiger. Ontzettend intelligent, grappig en scherp. Heb tot midden in de nacht met hem op een kratje zitten babbelen.. Lachen, gieren, brullen! Hij heeft een enorme indruk op me gemaakt en zelfs m'n hele Jamaica avontuur in een ander daglicht gezet. Vergeet ik nooit meer, die'n ouwe Joseph :)
We hadden dus eigenlijk een ticket naar Venezuela op zes oktober. De meisjes hadden er vrijwel meteen spijt van toen ze hoorden hoe stressvol Zuid-Amerika kan zijn, met name Venezuela. Ze waren in Cuba en Jamaica ook al niet zo happy en wilde gewoon graag weg, ver weg. Nu denk ik dat ik, dankzij mijn Egypte avontuur een paar jaar geleden, misschien wel wat meer gewend ben dan de meisjes qua lastige mannen, moeilijke en gevaarlijke situaties, en er net wat beter mee om kan gaan dus ik had het eigenlijk prima naar m'n zin in Jamaica.. Maar ik heb na nachtenlange discussies met mezelf uiteindelijk toch ook besloten dat ik de laatste maand van mijn reis mezelf niet onnodig door een hoop stress en ellende ga slepen in m'n uppie in Venezuela, met een treurig budget. Ik wil daar liever een keer heen als ik de taal beter beheers en meer geld heb om het gelijk goed te doen. Genoeg geld om de écht toffe dingen te doen en ook wat langer de tijd kan nemen om heel Zuid-Amerika te zien..
We verlangden terug naar het gemak van Azië. We hadden het er zo makkelijk. Zonder stress, gezeik en gezanik. Nooit saai, altijd goedkoop. Geen gevaar, berovingen of enge achtervolgers. Alles 24 uur per dag open, continu leven in de brouwerij en vooral veel en lekker eten!
Becky vond een spotgoedkoop ticket naar Bali en dat was dat. Maar toen we Jamaica verlieten baalde ik stiekem. Al sinds vijf maanden 'achtervolgen' de meisjes me en ik was echt toe aan m'n eigen ding, en nu volg ik hen! Waarom kies ik ineens voor de 'easy way out'? Dat ben ik niet van mezelf gewend! ;)
Twee en een halve dag lang (!) hebben we gehangen op airports, krom gezeten in vliegtuigen, nog meer airports, nog eens stijgen, weer niet kunnen pitten, nog meer goor vliegtuig voedsel, nog een landing, nog eens zes uur wachten op klote plastic vliegveld stoeltjes met m'n hoofd in mn handen, of knuffelend met m'n backpack proberen te slapen op een koude, harde vloer.. En mezelf ondertussen helemaal de kop gek maken: "Had ik niet langer daar willen blijven? Ik had werk kunnen zoeken en daar kunnen blijven! Had ik misschien toch gewoon moeten bikkelen en doorzetten? Ik wilde toch op ontdekkingsreis met mezelf door Zuid-Amerika?"
Net voordat ik dacht dat ik doordraaide, raakte ik Balinese grond en voelde een vloedgolf van ontspanning over me heen komen en begon spontaan te giechelen! Dat heerlijke vertrouwde gevoel en even dacht ik; zo.. hè hè.. thuis.. Beetje vreemd, ik weet het! Maar vooral toen ik weer door dezelfde straten liep als drie maanden geleden en dezelfde mensen weer zag, voelde ik me helemaal op m'n gemak.
En hartstikke toevallig was mijn grote maat Suuz ook in Bali! In Nederland zie ik deze rasechte Tilburger nooit en in Azië al twee keer.. Vijf maanden geleden in Kuala Lumpur en nu hier. Ze was hier samen met Linsey (mijn oud klasgenootje, ook al eeuwen niet gezien) dus dat was een vierdaagse bijklets-marathon!
Ik heb hier weer chill m'n eigen kamertje en gelukkig kan ik hier weer in m'n uppie over straat savonds (wat in Jamaica geen aanrader was) dus ik doe nu toch lekker m'n eigen ding..
Het einde van m'n lange reis nadert dus ik neem het er nog even van!!
Liefs..
Ik had ontzettend gemengde gevoelens in Jamaica. We wisten niet dat september de rotste maand van het jaar is daar. Veel regen, weinig toeristen en dus weinig werk voor de Jamaicanen. Met als gevolg dat wij drietjes voortdurend omsingeld, achtervolgd en lastiggevallen werden door Jan en alleman. Om de haverklap wordt er "LADYYY!!!" en "TAXIIII?" geschreeuwd. Ik was de loze praatjes zo beu die steevast eindigen met: "Ga mee naar mijn winkel", waar je wordt bevolen om knaken neer te leggen voor rommel tegen het honderdvoudige van de lokale prijs. Het aanbieden van hulp, informatie of de weg wijzen, wat leidt tot gebedel om geld. Ik voelde me af en toe een wandelend dollarbiljet! Vooral Becky en Tanja hadden in Cuba al veel meer van dit soort klets te verduren gehad dus die flipte al bij het minste of geringste..
En dan heb ik nog niets gezegd over de gigolo's.. Of zoals ze het zelf heel toepasselijk noemen: 'Rent-a-dread'.. Of, ook leuk gevonden: 'Rastitutes' in plaats van prostitutes.. Blijkbaar komt menig eenzame vrouw hier voor haar vertier een leuke gozer met dreadlocks huren.
Waarschijnlijk gaat het er in het hoogseizoen allemaal wat diskreter aan toe maar nu wij zo ongeveer de enige witte meisjes in heel Negril waren, kregen we werkelijk de meest ranzige taal om onze oren geslagen!
Dan heb je ook nog een hoop eikels die je beginnen uit te schelden voor respectloze rascist als je ze negeert op straat en weigert ze een hand te geven. En hard genoeg zodat iedereen je vies aangaapt en jij daar met je knalrooie giecheltje staat te koekeloeren.. Dat maakte me zo pissig! Want wat moet je doen? Ik wil niet de godganse dag met iedere lapswans handjes schudden en praatjes maken.. Ik heb wel wat beters te doen zeg!
Maar dan weer een pluspunt; de omgeving! Och het is er zo mooi.. Het is een grote postcard! Het strand lijkt wel van fijne suiker, heb er uren naar zitten staren met achter me de mooie groene bergen.. Alles is zo kleurrijk..
En veel mensen zijn wel gewoon oprecht vriendelijk en geinteresseerd. Een groot deel van de bevolking is Rastafari (een levensbeschouwing). Die glimlachen de hele dag en lopen er helemaal "irie" (zen) met zichzelf bij terwijl ze jointjes roken en "Jamann, no worries" verkondigen.. Fantastisch.
Wat ik ook absoluut níet vervelend vond was dat heel Jamaica onder de indruk was van mijn figuur! Huh?? Ze hadden maar weinig oog voor de smalle figuurtjes van Tanja en Becky en voor de verandering werd ik eens flink geadoreerd.. Er werd me steeds gevraagd of ik geen Afrikaans bloed heb en zelfs een aantal keer, vooral door vrouwen, wat mijn 'geheim' is voor zo'n figuur!! Wat een grap! Nou, lekker eten en vooral niet te hard sporten dacht ik?
Ik vond het erg interessant en een hele verademing zo na Azie en de VS waar maatje nul nog te dik is.. Dus ik heb de douch van vleierij en complimentjes over me heen laten stromen en had na drie weken een ego waar ik nog jaren op kan teren denk ik.. ;)
Een minpunt is dan weer de slechte economie. Het is er allemaal zo duur, ook voor Jamaicanen.. We moesten wel in het goedkoopste, zieligste hutje van heel Jamaica verblijven want iets anders viel niet binnen ons budget. In de supermarkt zakte m'n broek af en bij de kassa werd er nog eens achttien procent tax bovenop gerekend! Sjonge.. De prijzen voor leuke toeristische uitjes werd ik al helemaal niet goed van.. Dus eindstand, we aten bijna niets, deden alles te voet en hebben amper wat van het land gezien..
Na een dag of drie ontdekte we Ricks Café. We doopten het meteen tot ons stamcafé en waren er niet meer weg te slaan. Ricks Café staat in de lijst 'beste bars ter wereld' en niet voor niets.. Het is boven op een rots gebouwd waar je vanaf kunt springen in de oceaan. vijf meter, tien meter, dertien meter.. De professionele duikers gaan zelfs van 18 en 25 meter hoogte! Dat is natuurlijk de hele dag vertier, beetje kijken naar hoe mensen doodsbang zijn, dan toch springen en de longen uit hun lijf gillen of juist kei stoer doen en dan plat op hun rug kletsen.. Maar vooral omdat de professionele springers stuk voor stuk woest aantrekkelijke jongens zijn.. :) Prachtige afgetrainde lijven en allemaal toffe salto's en flips en andere trucs.. En er speelde elke avond een knetter goeie live band dus daar brachten wij het meerendeel van de dagen door. Bietje hangen, zwemmen, springen, beetje mooie jongens gluren.. Nix mis mee ;)
De jongens werden uiteraard gauw genoeg onze nieuwe vrienden dus dankzij hen ontdekte we de betere restaurants en clubs.. Met eentje kon ik het super goed vinden en die nam me mee de bergen in. Naar een klein dorpje, ver weg van het toerisme, door ongerepte natuur.. Zo mooi! En de mensen zo lief! Heerlijk Jamaicaans gekookt met groenten uit de moestuin van Joseph, een tandloos mannetje van 78 met een lijf als dat van een atletische twintiger. Ontzettend intelligent, grappig en scherp. Heb tot midden in de nacht met hem op een kratje zitten babbelen.. Lachen, gieren, brullen! Hij heeft een enorme indruk op me gemaakt en zelfs m'n hele Jamaica avontuur in een ander daglicht gezet. Vergeet ik nooit meer, die'n ouwe Joseph :)
We hadden dus eigenlijk een ticket naar Venezuela op zes oktober. De meisjes hadden er vrijwel meteen spijt van toen ze hoorden hoe stressvol Zuid-Amerika kan zijn, met name Venezuela. Ze waren in Cuba en Jamaica ook al niet zo happy en wilde gewoon graag weg, ver weg. Nu denk ik dat ik, dankzij mijn Egypte avontuur een paar jaar geleden, misschien wel wat meer gewend ben dan de meisjes qua lastige mannen, moeilijke en gevaarlijke situaties, en er net wat beter mee om kan gaan dus ik had het eigenlijk prima naar m'n zin in Jamaica.. Maar ik heb na nachtenlange discussies met mezelf uiteindelijk toch ook besloten dat ik de laatste maand van mijn reis mezelf niet onnodig door een hoop stress en ellende ga slepen in m'n uppie in Venezuela, met een treurig budget. Ik wil daar liever een keer heen als ik de taal beter beheers en meer geld heb om het gelijk goed te doen. Genoeg geld om de écht toffe dingen te doen en ook wat langer de tijd kan nemen om heel Zuid-Amerika te zien..
We verlangden terug naar het gemak van Azië. We hadden het er zo makkelijk. Zonder stress, gezeik en gezanik. Nooit saai, altijd goedkoop. Geen gevaar, berovingen of enge achtervolgers. Alles 24 uur per dag open, continu leven in de brouwerij en vooral veel en lekker eten!
Becky vond een spotgoedkoop ticket naar Bali en dat was dat. Maar toen we Jamaica verlieten baalde ik stiekem. Al sinds vijf maanden 'achtervolgen' de meisjes me en ik was echt toe aan m'n eigen ding, en nu volg ik hen! Waarom kies ik ineens voor de 'easy way out'? Dat ben ik niet van mezelf gewend! ;)
Twee en een halve dag lang (!) hebben we gehangen op airports, krom gezeten in vliegtuigen, nog meer airports, nog eens stijgen, weer niet kunnen pitten, nog meer goor vliegtuig voedsel, nog een landing, nog eens zes uur wachten op klote plastic vliegveld stoeltjes met m'n hoofd in mn handen, of knuffelend met m'n backpack proberen te slapen op een koude, harde vloer.. En mezelf ondertussen helemaal de kop gek maken: "Had ik niet langer daar willen blijven? Ik had werk kunnen zoeken en daar kunnen blijven! Had ik misschien toch gewoon moeten bikkelen en doorzetten? Ik wilde toch op ontdekkingsreis met mezelf door Zuid-Amerika?"
Net voordat ik dacht dat ik doordraaide, raakte ik Balinese grond en voelde een vloedgolf van ontspanning over me heen komen en begon spontaan te giechelen! Dat heerlijke vertrouwde gevoel en even dacht ik; zo.. hè hè.. thuis.. Beetje vreemd, ik weet het! Maar vooral toen ik weer door dezelfde straten liep als drie maanden geleden en dezelfde mensen weer zag, voelde ik me helemaal op m'n gemak.
En hartstikke toevallig was mijn grote maat Suuz ook in Bali! In Nederland zie ik deze rasechte Tilburger nooit en in Azië al twee keer.. Vijf maanden geleden in Kuala Lumpur en nu hier. Ze was hier samen met Linsey (mijn oud klasgenootje, ook al eeuwen niet gezien) dus dat was een vierdaagse bijklets-marathon!
Ik heb hier weer chill m'n eigen kamertje en gelukkig kan ik hier weer in m'n uppie over straat savonds (wat in Jamaica geen aanrader was) dus ik doe nu toch lekker m'n eigen ding..
Het einde van m'n lange reis nadert dus ik neem het er nog even van!!
Liefs..
-
30 September 2009 - 07:04
Stefanie:
Mooi verhaal, Janneke!
Heb even met je meegenoten.
X -
30 September 2009 - 07:38
Papa:
Ben blij dat je jezelf weer 'thuis' voelt, alhoewel wij hopen dat thuis toch in Nederland is. Geniet ervan, en we zien je weer over een dikke anderhalve maand. Liefs , Papa -
30 September 2009 - 08:23
Oma V Opstal:
janneke wat heb je toch weer een mooi en lang verhaal. we genieten met je mee.we kijken er ook naar iut dat je thuis komt de groeten van opa uit frankrijk en oma v opstal uit gilze. -
30 September 2009 - 09:13
Lindsay:
Was leuk je even te spreken laatst!! JAMANN!!!!
xje -
30 September 2009 - 10:02
Frank:
Goed bezig Jannes!!
Maar vergeet niet lekker je eigen dingetje te blijven doen.
Heb vette heimwee naar Kao Pat Kai, rammelende treinen, TUKTUKterreur en onafgebroken 32 graden op je knijter.
Enjoy en tot snel XX -
03 Oktober 2009 - 18:16
Lieke:
Heej Janneke!!
Fijn om te lezen dat je nog steeds zo geniet van je reis!! Superduidelijk dus dat jij de goede beslissing hebt genomen vorig jaar :)
Klinkt wel gek hoor..thuiskomen op Bali! Maar toch wel weer lekker dat bekende :P..of heb ik het mis??
Meis, geniet van je laatste weken daar (het zijn er nog best veel hoor ;)), zorg dat je hartstikke tevreden terugkeert in ons landje!
Veel liefs, Lieke -
05 Oktober 2009 - 17:33
Jac En Lianne:
Hee Janneke,
Willen we eigenlijk in Januari ook naar Jamaica op vakantie. Qua figuur zal dat wel lukken maar of jouw verslag me nou echt enthousiast maakt weet ik niet. Misschien kunnen we ook een keer bij Joseph een avondje kletsen en eten. haha.
Jou laatste weken op vertrouwde grond, nou nou, hoe zal het zijn om dan "thuis" te komen in Gils. Nou meid, geniet ervan.
Liefs Jac en Lianne
-
05 Oktober 2009 - 19:59
Kitty:
Hoi Janneke,
Geniet van je laatste loodjes en leuk om je verhalen te hebben gelezen!!
Groetjes kitty -
07 Oktober 2009 - 07:16
Kelly Hermans:
Hey Janneke
Wat een mooie verhalen allemaal, je kan het allemaal zo mooi vertellen.Wat gaat de tijd toch snel, je bent al bijna weer een jaar weg.En de foto`s zijn ook zo mooi.zo leuk om te zien dat je er zoveel van geniet. Ik blijf allemaal wel op de hoogte van jou reis door jou pa en ma en opa en oma. Ik wens jou nog heel veel plezier.
Veel liefs Kelly en jaap -
16 Oktober 2009 - 18:55
Natascha:
Zag ik overlaatst nog es je naampje blinken op facebook, dacht ik, ik ga haar reisverhalen nog es ff bijlezen, zie ik dat je ineens aan de andere kant van de wereld zit?! Amuseer je maar te pletter en geniet van het lekker ontdekken en zalig niksdoen ;) X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
