Reunie!

Zo.. Dit wordt een lang verhaal dus ga er lekker voor zitten!
Na twee weken feest, blije lichtjes, gokverslaafden en ondraaglijke hitte was ik Las Vegas wel beu. Het verkopen van Bob schoot maar niet op omdat de officiele papieren waren zoekgeraakt in de post (hebben wij weer!) en dus was de auto niets meer waard. Dikke stress natuurlijk want een week later zou mijn familie me komen opzoeken in Cuba, en ik was zelf nog niet in Cuba!

Toen we Bob dan eindelijk verkocht hadden begon de echte stress.. Vanwege de politieke situatie tussen de VS en Cuba blijkt het godsonmogelijk om een ticket te boeken vanaf een Amerikaanse computer.. Geloof je toch niet! Het boeken verloopt prima, maar een uur later krijg je doodleuk een mailtje waarin staat dat de boeking geannuleerd is, zonder reden.. Bovendien was het visum ook nog een heel drama. Met m'n duffe kop had ik er niet meer aan gedacht en kwam er op het laatste moment achter dat ik een visum voor Cuba nodig heb en in de VS kun je die dus nergens kopen! Ons mam natuurlijk ook helemaal in de stress!

Dus dan maar naar Mexico, dat is tenminste halverwege! Op een dinsdagavond boekten we via internet een vlucht naar Mexico die zou vertrekken op donderdagochtend. Tanja en Becky haalden me over om woensdag, de laatste dag in Las Vegas, toch nog de Grand Canyon te zien want met onze kapotte Bob hadden we dat niet aangedurfd. Dus een peperdure, toeristische, zeven uur durende busreis, om daar vervolgens snel een rondje te lopen en een foto te maken en weer zeven uur terug. Ik kreeg er een beetje dat 'schaap in de kudde gevoel' van. We moesten er smorgens om 5 uur voor uit de veren en keken toen nog gauw even de email.. Komtie.. Geannuleerd! Dit kan toch niet waar zijn?! Amerika had zelfs een stokje gestoken voor onze vlucht naar Mexico!? Ik dacht dat ik gek werd!

Halverwege de busreis naar de Grand Canyon stoppen we bij een tankstation en ik zie een telefooncel. Plots springt er een lampje aan, net een tekenfilm, en ik begin als een bezetene m'n tas te doorzoeken en de tassen van de meisjes en maak een blij sprongetje als ik op een miniscuul briefje het nummer van Mexicana Airlines vindt! Gelukkig kon Mexicana diezelfde vlucht voor de volgende ochtend opnieuw reserveren en we zouden smorgens op het vliegveld kunnen betalen. Pak van m'n hart!
En de Grand Canyon was wel echt prrrrachtig om te zien!! Net een schilderij..

De volgende ochtend vlogen we gelukkig naar Mexico, Cancun. We hadden een overstap in Mexico City en geloof het of niet, we misten onze aansluiting! Oh help, nu wordt ie helemaal mooi! Blijkbaar gebeurd dat wel vaker want zonder veel gedoe mochten we met het volgende vliegtuig mee en zaten we toch nog voor middernacht in Cancun. De volgende ochtend meteen een ticket naar Cuba gekocht, inclusief visum, bleek dus helemaal niet zo'n drama te zijn!

We stappen in een piepklein vliegtuig, blijkbaar nog van de Sovjet Unie.. Nou.. Het zag eruit alsof ik het omver kon niezen, zo oud! En van binnen kapot en vuil. Ik zit in m'n mini stoel, waarvan de rugleuning steeds bij m'n achterbuurman in z'n schoot valt, en ik zie dat de armleuning nog zo'n ingebouwd asbakje heeft van vroeger, dus ik trek het open en echt, er zit gewoon nog een stompje van een peuk in!! Hahaha, dat maak je toch niet meer mee! De stewardess komt langs met drankjes en wij bestellen meteen een Cuba Libre (Havana Rum en cola) om in de stemming te komen, ookal is het nog ochtend, en dezelfde middag loop ik in Havana!
Het voelt alsof ik vijftig jaar terug in de tijd ben gegaan.. Iedereen rijdt in super stoere oldtimers of op een bakfiets of paard en wagen. De gebouwen zien eruit alsof ze heel lang geleden fantastisch stijlvol en luxe waren maar zijn nu compleet verpauperd. Het geeft een sfeer die ik nog nergens zo heb gevoeld.

Tanja en Becky zijn er dus nog steeds bij, die volgen me werkelijk overal waar ik ga.. Ik vind het wel gezellig zo.. :) We hebben de hele avond in Havana rondgelopen en snachts zit iedereen langs de boulevard, muziek te maken en te drinken, heerlijk!

Ons pap en mam, en Bart en Noortje zouden de dag daarna aankomen in Varadero. Zo'n 150 km verderop. Ze landden vroeger dan gepland dus papa kon niet langer wachten en kwam me ophalen. Als we elkaar eindelijk vinden vlieg ik hem om z'n nek en het voelt zo onwerkelijk om papa daar in het centrum van Havana te zien! Twee uur later knuffel ik dan eindelijk ook mama, Bart en Noortje.. De ontlading van de spanning en de vermoeidheid slaan in als een bom.

De komende twee weken hebben we een busje ter beschikking en vouchers voor verschillende hotels. We kunnen dus zelf een route verzinnen en aankloppen waar we willen. De ene keer is het een superdeluxe all-inclusive hotel aan het strand, de andere keer een oud statig pand midden in de stad, en zo kunnen we heel Cuba rond.. We zoeven de eerste dag meteen naar een eilandje bij het dorpje Caibarien, een flink stuk en we zijn dus ook doodmoe en hongerig als we eindelijk aankomen op een idyllisch stukje Cuba, via een weg die speciaal voor dit kleine eilandje is aangelegd (veertig kilometer lang, dwars door zee!) om vervolgens te horen: "Oh, we zitten vol, helaas!" En het dichtsbijzijnde hotel is veertig kilometer terug, zucht.. Na een heerlijk diner keren we om, over diezelfde weg waar nu een hoop gigantische krabben overheen krioelen! Zodra ze onze lichten zien steken ze hun scharen in de lucht alsof ze willen zeggen "HEY, ik vermorzel die auto van je!" Heel leuk om te zien..

Terug in Caibarien ontdekken we dat Cubanen niet echt aan zwemmen doen, maar liever zo'n drie, hooguit vier meter van de kust in het water gaan zitten met een flesje rum en zich daar de hele dag prima mee vermaken.

Als we vervolgens naar het stadje Moron rijden voelt het alsof we zo ongeveer de enige toeristen in heel Cuba zijn.. Er is niemand en er is geen hol te beleven. Winkelen is overigens ook geen optie, er mogen niet meer dan vijf mensen in een winkel, de rest staat buiten te dringen voor een gesloten deur tot er iemand naar buiten komt. Alle winkels verkopen dezelfde troep en als je dan eenmaal binnen bent mag je niets aanraken en moet je aan de kassiere vragen of ze het voor je wil pakken (dat gaat zo: "die, ja nee, die, nee nee, daarnaast, mag ik even vasthouden? nee?" En dan in het Spaans, lastig!).

We rijden naar het eiland Cayo Coco. Weer over zo'n mooie aangelegde weg dwars door zee en we belanden op Playa Pilar.. Werkelijk het mooiste stukje strand! Om ons mam te citeren: "OHHHHH WAAAAUW!!! Oh wat is dit MOOOOOOOI! Ongelooflijk! OOOOH" ;)
Snorkelend en zwemmend genieten we van een dagje in het heldere water.. Papa niet want daar wordt ie ammel zo nat van.. Die drinkt liever een pilsje in de schaduw.. ;)

Onderweg zien we volgeladen pick-ups waar armen, benen en hoofden aan alle kanten uitpuilen. Langs de kant staan overal lifters en die proppen zich maar al te graag in zo'n overvolle wagen na waarschijnlijk twee uur wachten in de hete zon. Af en toe namen we ook wel iemand mee maar meestal lag onze auto zo vol met zooi dat er geen plek voor was..
We zien koeien op de weg, paarden, aasgieren met zo'n rode kop, rustig afwachtend tot hun prooi echt dood is. We zien vervallen huisjes met schommelstoelen op de patio, vaak met een oud omaatje of opaatje erin. Tuintjes omheind met hekken van cactussen. Als we door stadjes rijden staan we steeds weer versteld van de vreselijk verpauperde gebouwen. Kapotte ramen, halve deuren, en alles is grijs en grauw. Meeste Cubanen lijken maar een beetje in hun deurkozijn te hangen of domino te spelen of zittend op hun hurken met een sigaar tussen hun lippen, te kijken wie er allemaal voorbij rijdt..

In Santa Lucia relaxen we lekker drie dagen in een All-inclusive hotel aan het strand. Overdag coctails drinken aan de bar IN het zwembad, jawel! En savonds zogenaamd lachen om het nogal sneue animatie team, en nog wat coctails drinken uiteraard! :)
Met een zeilbootje vaarden we naar een rif waar we konden snorkelen, super mooi!!

Daarna reden we naar Camaguey waar we in een heel oud pand terecht kwamen met super hoge plafonds. Zo hoog dat de kamers veel hoger waren dan breed! Als ik in bed lag fantaseerde ik dat alles omgedraaid was en alle meubels tegen de muur hingen..
Camaquey was geweldig. Nadat we echt heerlijk gegeten hadden liepen Bart, Noortje en ik het centrum in waar het absoluut bruiste! Overal mensen op staat, live salsa muziek, dansende Cubanen, een en al gezelligheid!

We hoorden dat Trinidad de meest geweldige stad is van heel Cuba maar helaas hadden we een nogal verkeerde hotelkeuze gemaakt en waren we het na een nacht al beu.. Maar de rit van Trinidad naar Cienfuegos was helemaal te gek. We namen een prachtig weggetje door de bergen.. Alleen maar U-bochten, belachelijk stijl omhoog dus die familiebus van ons trok het amper.. Kei leuk!
We belanden in een sfeervol cafeetje tussen de koffieplantages en gingen zitten voor een lekker bakkie en een sigaar.. Iedereen bestelde verstandig een cappuccino maar ik moest zo nodig iets aparts van de koffiekaart nemen met allerlei bananenlikeurtjes en rum en ik weet niet wat nog.. Ik bedoel, je bent maar 1 keer in een echt Cubaans koffiehuisje in de bergen bij Trinidad, dus dan moet je het ervan nemen, dacht ik..
Tien minuten later lag ik half slapend te brabbelen en wilde ik overal stoppen om plantjes aan te raken die, als je ze aanraakt vanzelf dichtgaan.. De koffie was iets te snel naar m'n kop geschoten dus!

Na ons prachtige hotel in Cienfuegos was het tijd voor Havana. Dat was ook echt top.. Wandelen langs de boulevard met Bart en Noortje.. Met z'n allen in een koets voor een citytour.. Heerlijk dineren.. Te veel betalen voor Cubaanse sigaren.. Lekker plonzen in het zwembad.. En alles omringt door die aparte sfeer van Havana.. Daar doen we het voor!

De laatste twee dagen gingen we terug naar het relaxte Varadero vanuit waar ze weer naar huis zouden vliegen. Het afscheid was natuurlijk weer net zo moeilijk als negen maanden geleden.. Nadat ik me nog dertien keer had omgedraaid om uitbundig te zwaaien stapte ik in een bus naar Havana.. Wat een tourbus vol Amsterdamse toeristen bleek te zijn! Gezellig! In Havana aangekomen ontmoet ik Tanja en Becky weer en de uren daarop zijn we non-stop aan het kwebbelen over de afgelopen twee weken.. We besluiten een vlucht naar Jamaica te boeken en daar zijn we dus nu!

De aankomst is Kingston was geen pretje. Omdat we geen ticket hadden om Jamaica weer te verlaten moesten we die daar gelijk op het vliegveld aanschaffen, anders mochten we niet door de douane en zouden ze ons terugsturen naar Cuba.. No thank you! Dus wij naar dat reisbureautje, de chagerijnige kerel van de douane op onze hielen, en we besloten dat Venezuela wel een leuke volgende bestemming zou zijn. Uiteraard kon het alleen tegen super hoog tarief maar er zat niets anders op.
Toen moesten we ook nog perse een hotel boeken in Kingston, want zomaar gaan rondlopen op zoek naar een slaapplek, zoals we dat overal deden, was hier uit den boze!

We komen aan in ons hotel en duiken meteen het centrum in voor wat Jamaicaans eten. Ik verwachtte een bruisende stad met overal mensen en muziek maar we zagen compleet het tegenovergestelde. Hier en daar lagen zwervers op de stoep..
Er loopt een oud, kreupel mannetje op ons af in een tuinbroek die eruit ziet alsof er een giertank overheen gereden heeft, hij glimlacht zijn vier tanden bloot en grijpt plots mijn hand.. Met bloed doorlopen ogen kijkt hij me aan en zegt: "He meisje, wat jij nodig hebt, is een Jamaicaanse man!" Iiieuw! Zijn adem stinkt naar bedorven fruit en zijn hand plakt aan de mijne.. Ik ruk me los, snauw iets lelijks naar z'n hoofd en been door.. Jakkes!
Al gauw wordt het me duidelijk dat dit hier de normale gang van zaken is. Vier op de vijf mannen, jongetjes, bejaarden, maakt niet uit, proberen je hand te pakken en beginnen te verklaren dat ze zo anders zijn dan alle andere mannen en me echt iets belangrijks te vertellen hebben.. Die zin alleen al maakt ze precies hetzelfde als de rest.. Bah..

We vertrokken meteen naar Montego Bay waar we weer van prachtig Caribisch strand en het helderste water konden genieten..
Maar ook hier worden we continu aangesproken en lastig gevallen. En helaas is het hoogseisoen net voorbij en valt er niet meer zoveel te feesten. Dus we reizen door naar Negril, waar we veel over gehoord hadden. Hier is het lekker knus en rustig. Ik heb een heerlijke bungalow voor mezelf voor de komende twee weken. We hebben een keukentje en zitten recht aan het strand en dichtbij het feestgebeuren.. Super.

De vlucht naar Venezuela hebben we gelijk geannuleerd nadat we er allerlei horrorverhalen over hadden gehoord en de volgende bestemming is ookal bekend, maar daarover meer in het volgende verhaal!

Liefs!


Ohja, fotoooos!!!!