Life's a beach!

Het hostel in Vilcabamba mocht dan wel fantastisch zijn, ik was vastberaden de grens naar Peru over te steken en richting de kust te gaan. In Ecuador ligt een dorpje dat Zumba heet en daar wilde ik eigenlijk doorheen reizen, gewoon voor de fun, maar dat was nogal een eind om dus dat heb ik toch maar overgeslagen.. Dus de volgende avond zat ik rond 20u op het busstation in Vilcabamba te wachten op de bus richting Peru. Op het bankje naast me zat een meisje van achterin de 20 waar ik mee aan de babbel raakte en ze bleek naar hetzelfde dorpje te gaan als ik! Lora werd mijn reismaatje voor die ellendig lange busreis. Ik had geen oog dichtgedaan want steeds als ik nét wegdoezelde, moesten we overstappen of was er paspoortcontrole of bagagecontole, zucht..

Zodra we de grens overstaken met Peru reden er ineens overal kleine tuktuks rond, net Azië! De volgende ochtend om 11 uur sochtends kwamen we aan in Mancora. Een wereld van verschil!
Op de busstations vlogen de gretige chauffeurs als een zwerm bijen op ons af en schreeuwden namen en prijzen en vlogen elkaar zowat in de haren.. En dat terwijl we net de hele nacht opgevouwen in een stinkbus hadden gezeten.. Hou toch allemaal je waffel!

Steff, het Engelse meisje dat ik leerde kennen in Ecuador tijdens die legendarische ceremonie, woont sinds een paar jaar in Mancora en had me er helemaal enthausiast over gemaakt. Schijnbaar is het er altijd, maar dan ook altijd lekker zonnig en warm. Het is een surfers 'hotspot' vanwege de goeie hoge golven en het is er elke avond feest. Ik voelde me meteen thuis in Mancora!
Nadat we de helse tuktuk mannetjes hadden getrotseerd, vonden we een fijn hostel aan het strand met een prachtig dakterras en na een geweldig ontbijt zijn we naar het strand gestrompeld en in de zon in slaap gevallen. Heerlijk, het geluid van de golven, het zonnetje op m'n huid, mooie surfers overal.. :D not too shabby!

In de bergen in Ecuador had ik veel moeite met de hoogte. Ik had vaak hoofdpijn en als ik me iets te veel inspande moest ik al happen naar adem. Een mooie berg beklimmen bijvoorbeeld was echt niet lollig zo bijna zonder zuurstof.. Maar hier op zeeniveau bruiste ik ineens van de energie en wilde alles tegelijk doen! 's Ochtends was er yoga les, daarna wilde ik surfen, ik wilde een paar uur in de zon liggen met een boek of de surfers bewonderen, gezellig doen met Steff en haar huisgenote en bij zonsondergang wilde ik hardlopen en hoelahoepen en daarna nog vol op stap.. Dagen waren simpelweg te kort! Want het merendeel van de tijd ging 'verloren' aan het allerbelangrijkste van de dag, eten! De restaurants in Mancora waren zooo uitmuntend! Ik denk dat ik nog nooit het woord 'uitmuntend' heb gebruikt voordat mijn smaakpapillen kennismaakte met het voedsel in Mancora. Het is een behoorlijk toeristisch dorpje dus ik heb niet één keer Peruaans gegeten haha, maar Mexicaans, Thais, Italiaans, Spaans, Oosters.. En we namen er drie keer per dag ruimschoots de tijd voor, zoals iedereen dat doet in het dorpje.. Eten wordt er niet met een korreltje zout genomen!

Het fijne aan rondreizen is dat geen enkele dag hetzelfde is, zelfs niet als je tien dagen op dezelfde plek blijft hangen. Elke dag leer je wel weer iets nieuws. Ik lees ontzettend veel boeken, ik heb leren surfen, leren hoelahoepen, en iedereen die je ontmoet heeft wel interessante weetjes of ideeën. Zoals Sean, een Ierse kletsmajoor die ergens op de grens tussen geniaal en gestoord leeft, die me met een hoop overtuigende bewijzen vertelde dat de mens nog nooit op de maan is geweest en toen hij eenmaal begonnen was, wist hij niet van ophouden! Met zijn binnensmondse Ierse accent sloeg hij me om de oren met de ene na de andere theorie over vanalles en nog wat.. M'n oren klapperen er nu nog van! Even werd ik een tikkeltje paranoïde van zijn angstaanjagende theoriën maar eerlijk is eerlijk, aan het eind van de dag zit ik in een zonnig dorpje aan het strand, omringt door kleurrijke hippies en zorgeloze surfers en lijkt niemand last te hebben van olieprijzen, valuta's of van wat er allemaal bekokstoofd wordt in China en Amerika.. Ik dus ook even niet :D

Na een paar dagen arriveerden ook de Zweedse jongen, Jonathan, en twee Engelse meisjes, Marie en Nikki, die ik al een paar keer tegen het lijf ben gelopen in Ecuador en waar ik oneindig veel lol mee heb. Ik merkte dat ik ineens een flinke groep mensen om me heen had, dus heb toen een zumba lesje georganiseerd! Op het prachtige dakterras van het hostel, met een stuk of tien meiden en Jonathan.. Hilarisch! Iedereen vond het helemaal leuk en de yoga instructrice vroeg me zelfs of ik niet een tijdje wilde blijven om wekelijks les te geven in haar studio haha! Haar 'studio' is trouwens een geweldig platform op het strand in bamboe sferen met zo'n rieten dak enzo.. Wauw.. Maar ik heb haar aanbod vriendelijk afgewezen want ik wil veel te graag verder reizen en de rest van Zuid Amerika zien..

Na tien dagen wilde ik nog steeds niet weg maar ben maar toch maar gegaan. Ik hoorde van een kennis over een heel tof dorpje, Lobitos, een stukje zuidelijker waar je in oude legerkazernes kunt overnachten en waar de golven enorm hoog zijn..
Samen met Marie en Nikki kwam ik drie uur later aan in een soort 'ghosttown'.. De zon was net onder, wat voor een griezelige schemering zorgde.. We werden gedumpt bij een oud vervallen pand dat er behoorlijk verlaten uitzag, de chagerijnige chauffeur van het minibusje gebaarde dat de ingang aan de andere kant was en zoefde weg.. Ai.. Ik was zo blij dat ik niet in mn uppie was! Voorzichtig liepen we om het gebouw heen en zagen een poort waar met grote letters 'Surf Camp' op stond. Binnen brandde een lichtje en er klonk vaag muziek.. Na een aantal keer kloppen werd de deur open gezwierd en staan we oog in oog met een super vrolijk mannetje met de grootste glimlach ooit! "OLA SENORITA'S!!" roept ie blij en laat ons binnen.. M'n mond viel open toen ik het pand van binnen zag.. Het leek een soort kraakpand waar duidelijk een hele zwerm artistiekelingen doorheen is gevlogen. Enorm kleurrijk, overal muurschilderingen en slogans, een hoop legerhelmen met blije schilderingen erop, hangmatten, loungestoelen, een zelfverzonnen drumstel, een picknicktafel en een paar koepeltentjes.. "Kies maar een tent!" riep het vrolijke mannetje.. Haha.. Oké!

De zee lag op nog geen honderd meter afstand en het half open pand bood een geweldig uitzicht.. We maakten kennis met twee surfers die duidelijk ontiegelijk stoned waren, en gingen samen op zoek naar eten. Zodra we de deur uit liepen stonden we weer in de stille 'ghosttown'. Het was de perfecte setting voor een enge horrorfilm! Oude, half afgebroken panden met houten latten voor de ramen, een paar oude legerposten, omsingelt door aasgieren, geen mens op straat, een schemerlichtje hier en daar, een hele hoop olieplatformen in zee, het geluid van bruut neerslaande golven en grote oliepompen op de achtergrond.. Juist.. Heel bizar maar erg tof!

De volgende dag kwamen we erachter dat de golven in Lobitos te hoog waren voor beginners dus we konden er niet surfen maar toch vlógen er twee super leuke dagen voorbij en na een heerlijk dutje in de nachtbus vannacht zijn we nu in Huanchaco, een beachtown vlakbij Trujillo waar we nog eens gaan proberen te surfen.. Toen we hier vanochtend vroeg aankwamen, leek het alsof we in zeeland waren beland! Het strand lijkt op ons Nederlandse strand, het waait er hard en de boulevard is bezaaid met lelijke witte vierkante hotels en visrestaurants met namen zoals 'Brizas del Mar' enzo.. Inmiddels is het zonnetje gaan schijnen en ben ik plots weer in Peru.. Vanavond ga ik eens lekker naar een groot winkelcentrum met een gigantische supermarkt, een McDonalds en een bioscoop.. Lekker doen alsof ik in Nederland ben :D

Liefs..